Denkend aan het Arsenaal vraag ik me af wat voor muziek ik het beste in mijn cd-speler kan doen om een beetje in de goede stemming te komen. Ik besluit uiteindelijk voor mijn Lupin soundtrack met al zijn Jazz-achtige geluiden. Terwijl ik op deze lekkere zwoele relaxte klanken wegdroom, zet ik mezelf ertoe om mijn ervaringen en gedachten van het Arsenaal te omschrijven. Misschien is het wel nuttig om vooraf te zeggen dat ik nog niet echt zo lang mee ga op het Arsenaal, maar dat ik denk dat ik toch al redelijk doorspekt ben van de Arsenaalfilosofie. Met dit in gedachten pak ik mijn opwindbare wekker bij de hand en draai de wijzer ongeveer een jaartje terug.

Ik heb vorig jaar een poging gedaan om geschiedenis te studeren in Leiden maar dat verliep allemaal niet echt zo goed, of dat nou was omdat ik een plattelandsjongen voor het eerst buiten Friesland was of omdat ik gewoon niet kan studeren, dat weet ik niet. Ik was in ieder geval in februari vorig jaar (2002) gestopt omdat ik dan geen (of in ieder geval niet al te veel) problemen met de IBG zou gaan krijgen betreffende mijn studiefinanciering. Om mijn vrije tijd maar wat op te vullen besloot ik aan het werk te gaan bij een kipverwerkingsbedrijf in Kornhorn (een Gronings dorpje aan de Friese grens) alwaar ik mijn tijd doorbracht met het rijden op een heftruckje en met dom ouwehoeren met collega’s die er al bijna hun hele leven werkten of zouden blijven werken. Op zich was het wel een leuk half jaar, ik had voor de verandering eens geld om uit te geven en ik hoefde me niet al te druk te maken om huiswerk enzo.

Toch wist ik wel dat ik hier niet zou willen blijven hangen en de rest van mijn leven op een heftruck rondscheuren met bevroren kippen op de lepels, nee. En ook al had ik het wel naar mijn zin, ik miste toch een bepaald iets in mij. Was het een vriendin? Nee (eigenlijk wel, maar dat was weer een ander gevoel). Was het intelligentie? Nee (ook al is het soms best wel leuk om niet de hele dag discussies aan te hoeven horen over wat voor geweldige reclamefilmpjes er op tv zijn en wie van de collega’s op wie uit welke reclame leek). Het was meer iets dat ik niet uit kan leggen wat mij riep om het avontuur weer op te zoeken. Dus ik besloot (eigenlijk had ik dat al gedaan voordat ik ging werken maar dit klinkt wat dramatischer) om maar weer in het wilde leven van de student te duiken en mijn rijke onbezorgde dagen weer ver achter me te laten. Maar voor ik dit kon doen, moest ik een plek vinden waarvan ik zou kunnen zeggen: “Ja”.

Ik ging dus druk op zoek naar de plek/studie waarvan mijn “relaxedmeter” op tilt zou slaan. Eigenlijk mijn eerste keuze viel op Japans. Ik had voordat ik met geschiedenis begon er ook al aan getwijfeld om Japans te gaan studeren (zo’n beetje twee maanden voor het begin van mijn nieuwe studie geschiedenis) maar ik had daarvoor al ongeveer vier jaar geroepen dat ik geschiedenis zou gaan studeren dus dat zou ik dan verdorie ook doen (je bent koppige Fries of niet). Maar goed, ik had dus nog steeds het idee in mijn hoofd om Japans te gaan studeren, ook omdat ik eigenlijk vanaf weet ik veel wanneer een interesse voor de Japanse cultuur heb gehad en dit eigenlijk ook meer in geschiedenis had gezocht. Goed, Japans dus. Nadat ik de folders had doorgelezen (vooral het Huis den Bosch gedeelte heel goed) besloot ik om de volgende stap te zetten en eens een meeloopdag te doen.

Zodoende kwam ik dus op een vrijdag weer naar Leiden sinds een hele lange absentie en maakte mijn weg weer eens richting het LAK-complex omdat het Arsenaal zich daar ergens moest bevinden. Ik had nog nooit van het hele gebouw gehoord, behalve dat ik er misschien eens een paar keer voorbij was gekomen zonder dat het me wat zei. Maar nu stond ik daar dus voor de twee glazen deuren. En ik weet niet wat er precies gebeurde, maar het was alsof ik door een onzichtbare kracht naar binnen werd getrokken en overmeesterd. Dit was het gevoel dat ik tot nu toe mijn hele leven had gemist en ik weet dat als ik mijn “relaxedmeter” bij me had gehad, daar niks van over was gebleven. Het was alsof ik vanuit de mensenwereld zo Walhalla binnen was gelopen om hier de rest van mijn leven door te brengen. Goed, ik heb de colleges ook nog meegelopen maar mijn keuze was al gemaakt en ook die konden mij niet van mijn keuze afhalen: ik zou en moest op deze goddelijke plek de rest van mijn studie doorbrengen.

Dit is dus hoe ik op het Arsenaal terecht ben gekomen en daar zoals vele andere verslaafden mijn dagen verslijt in totale staat van genot. Maar ook ik, zoals anderen voor me, vraag me af welke kracht er nou achter het Arsenaal hangt die het zo onmogelijk maakt je ervan los te trekken en een normaal leven te gaan lijden als een brave student die zijn werk doet en leert. Misschien is deze vraag beter te beantwoorden als ik een kijkje naar mezelf neem. Ik weet van mezelf dat ik wel aardig gemakkelijk ben en dit ook probeer te vinden in mijn omgeving, vandaar dat ik mijzelf het liefst op rustige en relaxte plaatsen bevind in plaats van al die drukte waar de rest van de wereld zo lijkt te houden. Nee, geef mij maar het liefst een plaats waar ik gewoon kan zijn zonder me druk te maken over alle domme dingen die ik normaal doe of zeg, een plaats waar ik niet hoef na te denken over alle dingen die Bush verzint om onze wereld zo Amerikaans mogelijk te maken, een plaats waar René gewoon René kan zijn. En al deze factoren bevinden zich in het Arsenaal met haar relaxte (en natuurlijk ook minder relaxte) gasten die allemaal heerlijk languit liggen te luieren op de stoelen en helemaal niets van belang doen.

Toch is dit denk ik niet echt een verklaring die uitlegt waarom nou juist het Arsenaal deze kracht bezit terwijl bijvoorbeeld het LAK dat niet heeft. Ik denk dat de vraag wat het Arsenaal nou zo relaxed maakt het best kan worden onderzocht als je een blik werpt op de geschiedenis en de voorbeelden van andere zeer relaxte plaatsen die de geschiedenis ons te bieden heeft.

Onze reis in de geschiedenis begint een heel eind terug, in het oude Egypte. Als je een kijkje werpt op de manier van het begraven van de farao’s is er een ontwikkeling te zien die begint bij de mastaba, een soort grafheuvel, en die na veel vallen en opstaan eindigt bij de ultieme rustplaats, namelijk de piramide. Men bouwde niet alleen piramides als een soort statussymbool, maar ook als een plaats vanwaar men ultieme rust zou kunnen vinden en verder zou kunnen reizen naar de goden. Ook tegenwoordig zijn er mensen die beweren dat er een soort kracht van een piramidevorm uitgaat die goed is voor een ieder die zich binnen die constructie bevindt. Als we deze kennis toepassen op het Arsenaal van tegenwoordig, zien we dat ook in het Arsenaal een piramidevorm valt te ontdekken in de constructie die het binnenpleintje overkapt. Dat zou dus een verklaring kunnen zijn voor de sfeer van rust en vrede die zich in het Arsenaal bevindt. Maar toch denk ik dat dit nog niet alles is, dus we gaan verder de geschiedenis in op zoek naar meerdere voorbeelden die ons zouden kunnen helpen het fenomeen van het Arsenaal te verklaren.

Als we verder de geschiedenisboeken doorbladeren, komen we aan in Engeland bij Stonehenge. Een cirkel gevormd door immense stenen, waarvan men nog steeds niet zeker is wat de functie van het bouwwerk was en hoe men het in godsnaam heeft kunnen construeren. Van dit bouwwerk gaat ook een zeker mystiek iets uit en als je naar de bouwtekeningen kijkt zijn er wel verdacht veel overeenkomsten met de vormgeving van het binnenplein van het Arsenaal. Dit zou dus het mystieke aura verklaren dat er van het Arsenaal afdruipt, waarvan geen mens kan verklaren wat het is en wat het er doet.

Nu ook dit aspect is verklaard, blijft alleen het goddelijke aspect nog over om te verklaren. Waaraan dankt het Arsenaal de goddelijke sfeer die er hangt? Zoals ik al eerder had vermeld, was mijn eerste ervaring met het Arsenaal alsof ik Walhalla binnenliep, maar wat als het nou geen Walhalla zou zijn maar Nirvana, vraag ik me af? Met dit in mijn gedachten dook ik in de Boeddhistische wereld op zoek naar sporen die men heeft achtergelaten waaruit zou kunnen blijken dat dit ook is toegepast in het Arsenaal. En ja, die waren er. Na veel zoeken en doornemen van verschillende naslagwerken, kwam ik uiteindelijk in het Japan (Ja ja, Japan nog wel) van omstreeks 700 terecht bij het Horyuji tempelcomplex in Nara, waarvan de indeling zo’n beetje volledig terug valt te vinden in, hoe zou het ook anders, het Arsenaal. Je hebt de leeszaal (bieb), de pagode met de beelden (de binnenplaats) en de zaal waar de preken worden gehouden (oftewel de docentenkamers). Hoewel de indeling wel iets verschilt is er toch geen twijfel mogelijk dat de oorzaak van de goddelijke sfeer in het Arsenaal toch wel afkomstig moet zijn uit deze oosterse invloeden.

Ik denk dat deze architectonische elementen in het Arsenaal, gecombineerd met de houding van de club van Arsenaalhangers zoals die uitgelegd zijn in vorige werken over het Arsenaalfenomeen, een sfeer laat ontstaan die arme zielen die onvoorbereid het Arsenaal binnen komen zwerven grijpt, om ze vervolgens voor de rest van hun studie nooit meer los te laten.

Hoewel ik dit nu allemaal opschrijf en mijn ziel hier totaal blootleg voor een ieder die dit zal lezen (of die überhaupt zover komt), stel ik me de vraag hoeveel van dit ik nou eigenlijk meen en of ik niet eigenlijk mijn tijd zit te verdoen door hierover na te denken. Misschien zit ik er ook wel helemaal naast en heeft de faculteit helemaal niet eens de studenten voor ogen wanneer ze het zo aangenaam maken om naar school te komen. Het kan net zo goed een valstrik zijn om ze in plaats van thuis liggen hun roes uit te slapen naar school te lokken. Nu ik erover nadenk is het volgens mij een complot van de faculteit om zoveel mogelijk arme studenten te strikken voor haar studies om velen vervolgens erachter te laten komen dat ze helemaal niet geschikt zijn voor de studie Japans, Koreaans of Chinees om ze zo een jaar van hun studiefinanciering af te laten snoepen en een verprutst jaar te geven. Als dit het geval zou zijn, dan zou alles wat ik hierboven heb gezegd niet kloppen en dan zou het eerder betekenen dat het een duivels werk is. Net zoals Adam en Eva werden verleid om de appel te eten door de slang, zo worden wij dagelijks verleid om naar het Arsenaal te komen, onze studie te verzaken en aan het eind van het jaar óf een studie achterstand te hebben óf onvoldoende punten voor de propedeuse. Ik denk dat ik voortaan het Arsenaal maar zoveel mogelijk probeer te mijden... of niet.

Arsenaal, ofwel het virtuele Arsenaal, voor studenten Japans, Chinees en Koreaans aan de Universiteit Leiden. Het Arsenaal in Leiden ( Arsenaalstraat 1, gebouw 1177 van de universiteit ) is het gebouw waarin de studies Japanse Taal en Cultuur ( Japanologie ), Talen en Culturen van China ( Sinologie ) en Koreaanse Taal en Cultuur ( Koreanistiek ) gehuisvest zijn. Deze site wordt bezocht door studenten en docenten Japans, Chinees en Koreaans. Er is een forum over Japan, China, Korea, de studie, studievereniging SvS ( studievereniging van Chinees in Leiden ) en Tanuki ( studievereniging van Japans in Leiden ), anime, manga en games (zoals voor de PlayStation ( PSX ), PlayStation 2 ( PS 2 ), Gameboy Advance ( GBA ), Nintendo, de X-Box ( XBox ) maar ook oude zoals voor de MSX, de Super Nintendo ( SNES ) en de SEGA. Er is een chatroom waar onder meer over Japan, Korea en China gechat kan worden. Verder een prikbord waar oproepjes tot bijvoorbeeld vertalen, tolken of andere dingen geplaatst kunnen worden. Ook is er de lift, waar vacatures voor Japans, Chinees, Koreaans en dergelijke geplaatst kunnen worden, evenals waar je je cv ( curriculum vitae ) kunt plaatsen zodat bedrijven je kunnen vinden. Verder veel links naar relevante sites, een klachtenforum, en nog veel meer. If you want to get in contact with students of Leiden University (the Netherlands ), the studies Japanology ( Japanese Language and Culture ), Sinology ( Chinese Languages and Cultures ) or Korean Language and Culture, look for our forums or messageboards. Heb je vragen over Japan, China, Korea, Japans, Chinees of Koreaans, aarzel dan niet gebruik te maken van het prikbord of het forum. Het virtuele Arsenaal ( the virtual Arsenaal ) is een onderdeel van Samanet, de site beheerd door Rieks Warendorp Torringa.

Een bibliotheek en archief met artikelen, scripties en werkstukken over Japan, China en Korea en je kunt hier artikelen vinden over ofwel via reacties discussieren over Japan, Japans, China, Chinees, Korea en Koreaans. Verder Tokyo, Hikawa, Huis ten Bosch, Leiden, Nagasaki, Beijing, Peking, Taipeh, Seoel, Seoul, Pyongyang. Uitwisselingsproject verslagen verslag en nieuws forum. Deze site bevat ook artikelen, werkstukken en scripties (o.a. afstudeerscripties) over Japans, Chinese of Koreaanse politiek, religie, cultuur en taal en natuurlijk over de studie van de talen en over het leven in Leiden en het leven op het Arsenaal in Leiden. Kan ook te maken hebben met nieuws van studievereniging Japans Tanuki of studievereniging Sinologie SvS. Of over Guus Hiddink die in Korea populair is. Of over Osaka en stage lopen in het buitenland of stage lopen in Japan, stage lopen in China of stage lopen in Korea. Of over het leven in Leiden, studentenleven in Leiden of de Universiteit Leiden. Studies Japans, Chinees en Koreaans. Of misschien over de MSX computer. Plaats je scriptie, werkstuk of artikel zelf ook online! Vind hier de informatie over Japan, China en Korea die je zoekt! Wetenschappelijke artikelen en verhalen over Japan, China en Korea. Scientific articles about Japan, China and Korea. Zowel Noord-Korea als Zuid-Korea. Een uitgebreide database met artikelen, scripties en werkstukken op alle niveau's.

Denkend aan het Arsenaal vraag ik me af wat voor muziek ik het beste in mijn cd-speler kan doen om een beetje in de goede stemming te komen. Ik besluit uiteindelijk voor mijn Lupin soundtrack met al zijn Jazz-achtige geluiden. Terwijl ik op deze lekkere zwoele relaxte klanken wegdroom, zet ik mezelf ertoe om mijn ervaringen en gedachten van het Arsenaal te omschrijven. Misschien is het wel nuttig om vooraf te zeggen dat ik nog niet echt zo lang mee ga op het Arsenaal, maar dat ik denk dat ik toch al redelijk doorspekt ben van de Arsenaalfilosofie. Met dit in gedachten pak ik mijn opwindbare wekker bij de hand en draai de wijzer ongeveer een jaartje terug.

Ik heb vorig jaar een poging gedaan om geschiedenis te studeren in Leiden maar dat verliep allemaal niet echt zo goed, of dat nou was omdat ik een plattelandsjongen voor het eerst buiten Friesland was of omdat ik gewoon niet kan studeren, dat weet ik niet. Ik was in ieder geval in februari vorig jaar (2002) gestopt omdat ik dan geen (of in ieder geval niet al te veel) problemen met de IBG zou gaan krijgen betreffende mijn studiefinanciering. Om mijn vrije tijd maar wat op te vullen besloot ik aan het werk te gaan bij een kipverwerkingsbedrijf in Kornhorn (een Gronings dorpje aan de Friese grens) alwaar ik mijn tijd doorbracht met het rijden op een heftruckje en met dom ouwehoeren met collega’s die er al bijna hun hele leven werkten of zouden blijven werken. Op zich was het wel een leuk half jaar, ik had voor de verandering eens geld om uit te geven en ik hoefde me niet al te druk te maken om huiswerk enzo.

Toch wist ik wel dat ik hier niet zou willen blijven hangen en de rest van mijn leven op een heftruck rondscheuren met bevroren kippen op de lepels, nee. En ook al had ik het wel naar mijn zin, ik miste toch een bepaald iets in mij. Was het een vriendin? Nee (eigenlijk wel, maar dat was weer een ander gevoel). Was het intelligentie? Nee (ook al is het soms best wel leuk om niet de hele dag discussies aan te hoeven horen over wat voor geweldige reclamefilmpjes er op tv zijn en wie van de collega’s op wie uit welke reclame leek). Het was meer iets dat ik niet uit kan leggen wat mij riep om het avontuur weer op te zoeken. Dus ik besloot (eigenlijk had ik dat al gedaan voordat ik ging werken maar dit klinkt wat dramatischer) om maar weer in het wilde leven van de student te duiken en mijn rijke onbezorgde dagen weer ver achter me te laten. Maar voor ik dit kon doen, moest ik een plek vinden waarvan ik zou kunnen zeggen: “Ja”.

Ik ging dus druk op zoek naar de plek/studie waarvan mijn “relaxedmeter” op tilt zou slaan. Eigenlijk mijn eerste keuze viel op Japans. Ik had voordat ik met geschiedenis begon er ook al aan getwijfeld om Japans te gaan studeren (zo’n beetje twee maanden voor het begin van mijn nieuwe studie geschiedenis) maar ik had daarvoor al ongeveer vier jaar geroepen dat ik geschiedenis zou gaan studeren dus dat zou ik dan verdorie ook doen (je bent koppige Fries of niet). Maar goed, ik had dus nog steeds het idee in mijn hoofd om Japans te gaan studeren, ook omdat ik eigenlijk vanaf weet ik veel wanneer een interesse voor de Japanse cultuur heb gehad en dit eigenlijk ook meer in geschiedenis had gezocht. Goed, Japans dus. Nadat ik de folders had doorgelezen (vooral het Huis den Bosch gedeelte heel goed) besloot ik om de volgende stap te zetten en eens een meeloopdag te doen.

Zodoende kwam ik dus op een vrijdag weer naar Leiden sinds een hele lange absentie en maakte mijn weg weer eens richting het LAK-complex omdat het Arsenaal zich daar ergens moest bevinden. Ik had nog nooit van het hele gebouw gehoord, behalve dat ik er misschien eens een paar keer voorbij was gekomen zonder dat het me wat zei. Maar nu stond ik daar dus voor de twee glazen deuren. En ik weet niet wat er precies gebeurde, maar het was alsof ik door een onzichtbare kracht naar binnen werd getrokken en overmeesterd. Dit was het gevoel dat ik tot nu toe mijn hele leven had gemist en ik weet dat als ik mijn “relaxedmeter” bij me had gehad, daar niks van over was gebleven. Het was alsof ik vanuit de mensenwereld zo Walhalla binnen was gelopen om hier de rest van mijn leven door te brengen. Goed, ik heb de colleges ook nog meegelopen maar mijn keuze was al gemaakt en ook die konden mij niet van mijn keuze afhalen: ik zou en moest op deze goddelijke plek de rest van mijn studie doorbrengen.

Dit is dus hoe ik op het Arsenaal terecht ben gekomen en daar zoals vele andere verslaafden mijn dagen verslijt in totale staat van genot. Maar ook ik, zoals anderen voor me, vraag me af welke kracht er nou achter het Arsenaal hangt die het zo onmogelijk maakt je ervan los te trekken en een normaal leven te gaan lijden als een brave student die zijn werk doet en leert. Misschien is deze vraag beter te beantwoorden als ik een kijkje naar mezelf neem. Ik weet van mezelf dat ik wel aardig gemakkelijk ben en dit ook probeer te vinden in mijn omgeving, vandaar dat ik mijzelf het liefst op rustige en relaxte plaatsen bevind in plaats van al die drukte waar de rest van de wereld zo lijkt te houden. Nee, geef mij maar het liefst een plaats waar ik gewoon kan zijn zonder me druk te maken over alle domme dingen die ik normaal doe of zeg, een plaats waar ik niet hoef na te denken over alle dingen die Bush verzint om onze wereld zo Amerikaans mogelijk te maken, een plaats waar René gewoon René kan zijn. En al deze factoren bevinden zich in het Arsenaal met haar relaxte (en natuurlijk ook minder relaxte) gasten die allemaal heerlijk languit liggen te luieren op de stoelen en helemaal niets van belang doen.

Toch is dit denk ik niet echt een verklaring die uitlegt waarom nou juist het Arsenaal deze kracht bezit terwijl bijvoorbeeld het LAK dat niet heeft. Ik denk dat de vraag wat het Arsenaal nou zo relaxed maakt het best kan worden onderzocht als je een blik werpt op de geschiedenis en de voorbeelden van andere zeer relaxte plaatsen die de geschiedenis ons te bieden heeft.

Onze reis in de geschiedenis begint een heel eind terug, in het oude Egypte. Als je een kijkje werpt op de manier van het begraven van de farao’s is er een ontwikkeling te zien die begint bij de mastaba, een soort grafheuvel, en die na veel vallen en opstaan eindigt bij de ultieme rustplaats, namelijk de piramide. Men bouwde niet alleen piramides als een soort statussymbool, maar ook als een plaats vanwaar men ultieme rust zou kunnen vinden en verder zou kunnen reizen naar de goden. Ook tegenwoordig zijn er mensen die beweren dat er een soort kracht van een piramidevorm uitgaat die goed is voor een ieder die zich binnen die constructie bevindt. Als we deze kennis toepassen op het Arsenaal van tegenwoordig, zien we dat ook in het Arsenaal een piramidevorm valt te ontdekken in de constructie die het binnenpleintje overkapt. Dat zou dus een verklaring kunnen zijn voor de sfeer van rust en vrede die zich in het Arsenaal bevindt. Maar toch denk ik dat dit nog niet alles is, dus we gaan verder de geschiedenis in op zoek naar meerdere voorbeelden die ons zouden kunnen helpen het fenomeen van het Arsenaal te verklaren.

Als we verder de geschiedenisboeken doorbladeren, komen we aan in Engeland bij Stonehenge. Een cirkel gevormd door immense stenen, waarvan men nog steeds niet zeker is wat de functie van het bouwwerk was en hoe men het in godsnaam heeft kunnen construeren. Van dit bouwwerk gaat ook een zeker mystiek iets uit en als je naar de bouwtekeningen kijkt zijn er wel verdacht veel overeenkomsten met de vormgeving van het binnenplein van het Arsenaal. Dit zou dus het mystieke aura verklaren dat er van het Arsenaal afdruipt, waarvan geen mens kan verklaren wat het is en wat het er doet.

Nu ook dit aspect is verklaard, blijft alleen het goddelijke aspect nog over om te verklaren. Waaraan dankt het Arsenaal de goddelijke sfeer die er hangt? Zoals ik al eerder had vermeld, was mijn eerste ervaring met het Arsenaal alsof ik Walhalla binnenliep, maar wat als het nou geen Walhalla zou zijn maar Nirvana, vraag ik me af? Met dit in mijn gedachten dook ik in de Boeddhistische wereld op zoek naar sporen die men heeft achtergelaten waaruit zou kunnen blijken dat dit ook is toegepast in het Arsenaal. En ja, die waren er. Na

veel zoeken en doornemen van verschillende naslagwerken, kwam ik uiteindelijk in het Japan (Ja ja, Japan nog wel) van omstreeks 700 terecht bij het Horyuji tempelcomplex in Nara, waarvan de indeling zo’n beetje volledig terug valt te vinden in, hoe zou het ook anders, het Arsenaal. Je hebt de leeszaal (bieb), de pagode met de beelden (de binnenplaats) en de zaal waar de preken worden gehouden (oftewel de docentenkamers). Hoewel de indeling wel iets verschilt is er toch geen twijfel mogelijk dat de oorzaak van de goddelijke sfeer in het Arsenaal toch wel afkomstig moet zijn uit deze oosterse invloeden.

Ik denk dat deze architectonische elementen in het Arsenaal, gecombineerd met de houding van de club van Arsenaalhangers zoals die uitgelegd zijn in vorige werken over het Arsenaalfenomeen, een sfeer laat ontstaan die arme zielen die onvoorbereid het Arsenaal binnen komen zwerven grijpt, om ze vervolgens voor de rest van hun studie nooit meer los te laten.

Hoewel ik dit nu allemaal opschrijf en mijn ziel hier totaal blootleg voor een ieder die dit zal lezen (of die überhaupt zover komt), stel ik me de vraag hoeveel van dit ik nou eigenlijk meen en of ik niet eigenlijk mijn tijd zit te verdoen door hierover na te denken. Misschien zit ik er ook wel helemaal naast en heeft de faculteit helemaal niet eens de studenten voor ogen wanneer ze het zo aangenaam maken om naar school te komen. Het kan net zo goed een valstrik zijn om ze in plaats van thuis liggen hun roes uit te slapen naar school te lokken. Nu ik erover nadenk is het volgens mij een complot van de faculteit om zoveel mogelijk arme studenten te strikken voor haar studies om velen vervolgens erachter te laten komen dat ze helemaal niet geschikt zijn voor de studie Japans, Koreaans of Chinees om ze zo een jaar van hun studiefinanciering af te laten snoepen en een verprutst jaar te geven. Als dit het geval zou zijn, dan zou alles wat ik hierboven heb gezegd niet kloppen en dan zou het eerder betekenen dat het een duivels werk is. Net zoals Adam en Eva werden verleid om de appel te eten door de slang, zo worden wij dagelijks verleid om naar het Arsenaal te komen, onze studie te verzaken en aan het eind van het jaar óf een studie achterstand te hebben óf onvoldoende punten voor de propedeuse. Ik denk dat ik voortaan het Arsenaal maar zoveel mogelijk probeer te mijden... of niet.

René